اتومبیل در ایران از دوره‌ی قاجار وارد کشور شد. ابتدا اتومبیل در ایران اندک بود بنابراین عملا مشکلات چندانی احساس نمی‌شد، اما افزایش تعداد وسیله‌ی نقلیه و رشد شهرها سبب شد روی سیستم شبکه معابر فشار وارد شود و احداث خیابان‌های مناسب و تعریض برخی از محورهای موجود در دستور کار قرار گیرد.
اولین گواهینامه رانندگی در ایران در سال ۱۳۰۱ صادر شد که فقط ۲۰ نوع علائم رانندگی وجود داشت. پیشکسوتان اتومبیل رانی در کشور در شهر تهران هفت سال بعد اولین آموزشگاه رسمی آموزش رانندگی را تأسیس و راه اندازی کردند. با افزایش ورود خودرو صدور گواهینامه رانندگی بین سال‌های ۱۳۰۵ الی ۱۳۰۸ شروع شد. آئین نامه راهنمایی و رانندگی در سال ۱۳۱۸ از تصویب دادگستری گذشت و شهربانی برای نخستین بار در این سال اقدام به تهیه گواهینامه‌های رانندگی به صورت دفترچه‌ی هفت صفحه‌ای و در قطعه ۸×۱۱ سانتی متری نمود.
براساس قانون بودجه ۱۳۳۳ در سال ۱۳۴۰ گواهینامه‌های دفترچه به یک برگ تبدیل شد و در قطع ۶×۱۱ سانتی متری چاپ شد که مدت اعتبار آن ۴ سال بود. مدت اعتبار گواهینامه‌های رانندگی در سال ۱۳۵۵ به ده سال افزایش یافت.
برنامه‌های آموزش ترافیک توسط اداره پلیس تهران در سال ۱۳۴۷ تهیه و به مرحله‌ی اجرا گذاشته شد. در ماده ۲۲ آئین نامه‌ی راهنمایی و رانندگی مصوب سال ۱۳۴۷ شرایط دریافت انواع گواهینامه‌های رانندگی مشخص شده است.
در گذشته آموزش در زمینه‌ی رانندگی فقط محدود به مهارت بود، اما کم کم موضوعاتی مانند اخلاق رانندگی و احترام به حقوق سایرین نیز مورد توجه قرار گرفت بنابراین صدور گواهینامه‌ی رانندگی نباید تنها مشروط به مهارت‌های رانندگی باشد و باید در کنار مسئله‌ی مهارت، در سیستم صدور گواهی نامه موارد متعدد رفتاری و روانشناسی فرد و اجتماعی گنجانده شود.
منبع: برترین‌ها
تبادل نظر