فردای اقتصاد: بن جونز استاد دانشگاه نورث وسترن، در مقاله‌ای با عنوان جذاب «بار دانش و مرگ انسان رنسانس» استدلال کرد که دانش رو به رشد بشریت، پیشرفت علمی و در نتیجه رشد اقتصادی را کند می‌کند. تحقیقات جدیدتر نیز این دیدگاه را تقویت کرده است. در سال ۲۰۲۰، اقتصاددانان دانشگاه استنفورد و موسسه فناوری ماساچوست (ام‌آی‌تی) مقاله دیگری با این عنوان جذاب منتشر کردند، "آیا پیدا کردن ایده‌ها سخت‌تر می‌شود؟" این مقاله به این نتیجه رسید که در حوزه‌های متنوعی از بازده محصولات کشاورزی گرفته تا ریزتراشه، یافتن ایده‌های جدید در واقع سخت‌تر شده است.
کندی رشد اقتصادی، دانشگاهیان و سیاست‌گذارانی را که به دنبال تقویت بنگاه‌های دانش‌بنیان هستند، نگران کرده است. سال گذشته مؤسسه ملی بهداشت آمریکا، بزرگترین سرمایه‌گذار علم این کشور، بازوی جدیدی را با بودجه سالانه یک میلیارد دلار به نام arpa-h راه‌اندازی کرد. کشورهای دیگر، از جمله بریتانیا و آلمان نیز، نسخه‌های خود را برای سرمایه‌گذاری بر علم راه اندازی کرده‌اند. در ماه ژوئیه، طی فرآیند ایجاد شعبه‌ای از بنیاد ملی علوم برای علوم کاربردی و فناوری، کنگره آمریکا مجوز حدود ۲۰۰ میلیارد دلار بودجه علمی جدید را برای یک دهه آینده صادر کرد . نیکوکاران نیز به این موج می‌پیوندند: بودجه تامین شده توسط آنها برای تحقیقات پایه آنها در دهه گذشته تقریباً دو برابر شده است. هدف همه این تلاش‌ها کمک به علم برای بازگرداندن موج ریسک‌پذیری‌اش است.
در مقاله دیگری که سال گذشته منتشر شد، کیارا فرانزونی از دانشکده مدیریت تحصیلات تکمیلی پولیمی و پائولا استفان از دانشگاه ایالتی جورجیا ، بر اساس تجزیه و تحلیل متون و تنوع استنادها، به تعدادی از معیارهای ریسک پرداختند. این بررسی نشان داد که ساختار پاداش‌دهی علم، دانشگاهیان را از ریسک کردن منصرف می‌کند. متداول‌ترین روشی که برای تحقیق، تأمین مالی می‌شود، یعنی از طریق بررسی همتایان - که در آن اساتید در هر رشته به پروپوزال‌های دانشگاهی امتیاز می‌دهند - سزاوار سرزنش است. در سال ۲۰۱۷، با استفاده از مجموعه‌ای از داده‌های حدود ۱۰۰ هزار درخواست کمک مالی مؤسسه ملی بهداشت آمریکا ، دانیل لی، که در آن زمان از دانشگاه هاروارد بود، دریافت که به نظر می‌رسد داوران از ایده‌هایی که مشابه با تخصص خودشان هست حمایت می‌کنند. اگر یک پروژه باید یک کمیته را راضی کند، جای تعجب نیست که ایده‌های غیرمتعارف برای جلب این رضایت به چالش می‌افتند.
به‌رغم نااطمینانی در مورد بهترین روش تأمین مالی تحقیقات علمی، اقتصاددانان به دو نکته اطمینان دارند. هایدی ویلیامز از دانشگاه استنفورد می‌گوید:
نخستین مورد این است که رویکرد یکسان برای همه، پاسخ درستی نیست. مت کلنسی، اقتصاددانی که یک نظرسنجی پیوسته به روز شده ادبیات آنلاین در مورد نوآوری را مدیریت می‌کند، می‌گوید که ارزیابی هر رویکرد و روش می‌تواند تا حدودی دانشی در مورد آنچه موثر است را ایجاد کند.
نکته دوم این است که انفجار آزمایشات باید ادامه یابد. ستورامان پانچاناتان، رئیس بنیاد ملی علوم، با این نکتهموافق است. او به دنبال ارزیابی مجدد پروژه‌هایی است که داوران آنها قابلیت تغییر بالایی دارند - که نشانه‌ای از متعصب نبودن آنها نسبت به روش‌های متداول است. او همچنین به یک مکانیسم تخصیص بودجه به پروژه‌ها به سبک ویلی ونکا به نام "بلیت طلایی" علاقه‌مند است، که به یک داور اجازه می‌دهد حتی اگر همکارانش موافق نباشند، از یک پروژه حمایت کند. کلنسی خاطرنشان می‌کند که بسیاری از مشارکت‌های سرمایه‌گذاری خطرپذیر نیز از سیاست‌های مشابهی استفاده می‌کنند، زیرا آنها به جای اینکه به دنبال به حداقل رساندن شکست باشند، نتایج مثبت پروژه‌های درازمدت را در اولویت قرار می‌دهند. تا کنون، شواهد کمی در مورد اینکه آیا روش "بلیت طلایی" نتایجی طلایی نیز در پی دارد یا خیر مشاهده شده است. و این خود دلیلی بیشتر برای امتحان کردن آن است.
منبع: اکونومیست
مترجم: شادی آذری حمیدیان
تبادل نظر