فردای اقتصاد: چشم‌انداز ریسک ۲۰۲۳ برای کسب‌وکارها چگونه است؟ نشریه فوربس در تحلیلی به این پرسش پاسخ داده است.
با فرض تداوم تورم جهانی و چالش‌های زنجیره تامین، سال ۲۰۲۳ چندین خطر را به همراه خواهد داشت که نیازمند آمادگی فراوان و مدیریت تهدید پیشگیرانه و واکنشی است. افزایش فشار هزینه‌ها در جهت به چالش‌کشیدن ثبات کسب‌وکارها ادامه خواهد داشت. شرایط بد اقتصادی می‌تواند نرخ جرم و جنایت را افزایش دهد و کسب‌وکارها را بر آن دارد تا برنامه‌های ایمنی به‌روز شده‌ای را اتخاذ کنند. علاوه بر این، می‌توانیم انتظار داشته باشیم که اثرات تداوم درگیری در اوکراین و تمرکز جدی بر تهدیدات احتمالی بین چین و تایوان محسوس خواهد بود. هر یک از این ریسک‌ها بر کسب‌وکارها در سطح جهانی تأثیر می‌گذارد، و اثرات تصاعدی دارد که نیازمند آماده‌سازی فعال و برنامه‌های عملی برای تداوم کسب‌وکار است.
در سطح خرد، چشم‌انداز ریسک همچنان دارای تهدیدات استاندارد و رایج‌تری است که احتمالاً مستقیماً بر عملیات در سطح روزانه تأثیر می‌گذارند. بی‌شمار بحران‌های جهانی این واقعیت را تحت الشعاع قرار داده است که رایج‌ترین جرم‌وجنایات همچنان رایج‌ترین خطرات هستند - و این امر تا سال ۲۰۲۳ نیز صادق خواهد بود. کسب‌وکارها باید یک راهکار کلیدی را درونی کنند: هر چه چشم‌انداز خطر جهانی ناپایدارتر باشد، احتمال وقوع جرایم رایج بیشتر می‌شود.
اگرچه جرایم رایج در یک زمان معین بر پرسنل کمتر تأثیر می‌گذارد، اما درک این خطرات از دیدگاه تجاری و سازمانی، حیاتی است. پرسنل کسب‌وکارها که فعالیت‌های کاری منظم یا مسافرت‌های خارج از محل را انجام می‌دهند با همان خطر جرم رایج روبرو هستند که هر شهروندی با آن مواجه است، به ویژه در مناطقی با حجم جرم بالا. قبل از وقوع جرم رایج، کسب‌وکارها باید بر این اساس آماده شوند و انتظار داشته باشند که این خطرات در سال ۲۰۲۳ مانند هر سال دیگر ادامه داشته باشند.
پیمایش ریسک‌های مرکب
در دنیای تداوم کسب‌وکارها، برنامه‌های مقابله با بحران به احتمال زیاد دقیقاً به همان شکلی که ترسیم شده‌اند اجرا نمی‌شوند. عامل کلیدی در مورد کاهش ریسک، فرآیند برنامه‌ریزی واقعی و استراتژی مناسبی است که در آن وجود دارد. سازمان‌ها باید بپرسند: "آیا ما این طرح را داشتیم، آن را بررسی و اجرا کردیم؟" به جای اینکه «آیا ما این کار را دقیقاً همانطور که در کتاب نوشته شده بود انجام دادیم؟»
به عنوان مثال، بیشتر برنامه‌های ریسکی که در پیش‌روی سال ۲۰۲۰ بودند، به‌طور دقیق همه‌گیری جهانی و پیامدهای بعدی آن را در نظر نمی‌گرفتند. به دلیل گسترش جهانی ویروس، هیچ "منابع امنی" وجود نداشت که عملیات فیزیکی به طور موقت به آن منتقل شود. بنابراین، برنامه‌های آینده باید این واقعیت را در نظر بگیرند که منابع ممکن است در همه جا، برای همه، به طور همزمان نایاب شوند. چنین سناریویی بر اهمیت برنامه‌ریزی ریسک تجویزی تأکید می‌کند. یک طرح باید سناریوهای بالقوه را ترسیم کند و مجموعه‌ای از مراحل را در صورت لزوم ارائه کند. به عنوان مثال، "اگر این عمل اتفاق افتاد، باید این مراحل را دنبال کنید."
یک طرح نمی‌تواند به سادگی استراتژی خاموش‌کردن آتش را تنظیم کند و سپس بیکار بنشیند تا آتش دیگری جرقه بزند. اگر چیزی در افق دید است، یک برنامه آمادگی باید موجود شود و شامل هر مرحله از آماده‌سازی برای خطرات بالقوه متعددی که می‌تواند به طور همزمان رخ دهد. یک نمونه غم انگیز و در عین حال آموزنده از تاریخ اخیر، طوفان لورا، طوفان مخرب رده ۴ است که در آگوست ۲۰۲۰ لوئیزیانا را درنوردید. طوفان‌های عظیم معمولاً تخلیه به پناهگاه‌های بزرگ مانند استادیوم‌های سرپوشیده یا مراکز همایش را ضروری می‌کند - با این حال وجود پناهگاه‌های همگانی به شدت محدود می‌شود.
بلایای طبیعی سالانه، مستقل از اینکه آیا محیط همگانی وجود دارد یا نه، رخ می‌دهد. اما آیا سازمان شما آمادگی لازم را در برابر اثرات طوفانی فراتر از پیش‌بینی خود دارد؟ طوفان آیدا در سال ۲۰۲۱ نمونه‌ای از خطرات پویا فراتر از تهدید اولیه را ارائه کرد. هنگامی که در اوت ۲۰۲۱ به لوئیزیانا حمله کرد آسیب شدیدی به بار آورد، اما بیشتر سازمان‌ها آن را دیدند. چیزی که آنها در آینده ندیدند، این بود که آیدا یک هفته بعد در شمال شرق باعث ایجاد سیل شدید در شمال شرقی شد و به سمت دریا حرکت کرد. موفق‌ترین برنامه‌های مدیریت ریسک سازمانی، رابطه بین ریسک‌ها را هدایت می‌کند، نه فقط ریسک‌های منفرد و مجزا.
حداقل، نگاه کردن به گذشته باید شما را وادار کند که به آینده نگاه کنید. طرح شما برای هدایت بحران‌های مرکب مانند آنچه در سال‌های اخیر تجربه کرده‌اید چگونه است؟
برنامه‌های مدیریت ریسک به کجا می‌روند
چشم‌انداز کلی ریسک در چند سال گذشته مطمئناً پیچیده بوده است، اما انعطاف پذیری نشان داده شده توسط کسب‌وکارها در واقع قابل ستایش است. در نتیجه‌ی برنامه‌هایی که سازمان‌ها در طول همه‌گیری و در پی آن، مجبور به توسعه، پیاده‌سازی و اجرا شدند، اکنون اکثر آنها به مراتب انعطاف‌پذیرتر هستند. برنامه‌های کاهش ریسک باید اسنادی زنده تلقی شوند - با تکامل بحران‌ها انعطاف‌پذیر و قابل انطباق باشند و بتوانند نیازها و راه‌حل‌های کلیدی سازمان را به روشی پویا برآورده کنند. این دستورالعمل‌ها دیگر در عملیات کسب‌و کارها یک امر لوکس نیستند. اگر سازمانی بخواهد زنده بماند و رشد کند، این یک ضرورت است.
منبع: فوربس
نویسنده: مت بردلی
مترجم: شادی آذری حمیدیان
تبادل نظر